Bu günlerde Kahraman Tazeoğlu'nun Başka adlı kitabını okuyorum.O kitapta "Zamanında vazgeçen biri yeniden kazanabilir belki ama vazgeçmekte kalan birinin hiç kazanma şansı yok" diye bir cümle okudum.
Bu cümle düşündürdü beni.Acaba gerçekten öyle miydi? Bazen hayat çok sevsen bile o insandan vazgeçmeyi sunar önüne,başka yollara sapamazsın.Canın yanar,can yakarsın.Mecburen vazgeçersin.Canının daha çok acıması pahasına gidiverirsin o hayattan.Kapatırsın kapıları,kendinle kalırsın.Yalnız,küskün,çaresiz .. Ya da hayatın karşısında dimdik durup ben vazgeçmem mi demek gerek? İnatlaşmak belki de hayatla.Ona karşı öc almak bir nevi.
Zamanında vazgeçilen ya bir daha kazanılamazsa kayıp olur.Çünkü giden geldiğinde bıraktığını yerinde bulamayabilir.Bunun garantisini kimse veremez.Bazen de eğer o an durup bir nefes almak gerekiyorsa,nefeslerin tıkanıyorsa o nefesi yine en derinden almak adına biraz zamanı beklemek gerekir.Saatlerin akmasını,soluklarımızın tekrar düzenli hale gelmesini..
Şu an ki psikolojimle bu iki durumun birbirine eşit olduğunu düşünüyorum.Vazgeçmek bir kumar gibidir kartlar iyi gelirse sen kazanırsın sonunda ama ya kötü gelirse tamamen kaybedersin. Vazgeçmemek ise kanayan yaraya tuz basıp durmaktır,her gün daha çok yakar canını,ruhunu..
Not:Ruh halim çok değişken.. Bazen sert bir yel eserken ruhumda bazen güneş bana kendini gösteriyor kısa bir anlığına da olsa.Zaman geçsin ve bir şeylerin iyi olduğu ana gidelim!
Bu da "şarkı" ..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder