Gözlerin Anlayışa İhtiyacı Var

  Her gün bugün bloga yazıcam diyorum.Eve geldiğimde ise ya halletmem gereken işler çıkıyor ya da yorgunluk ve uykusuzluğuma yenik düşüyorum.Bu aralar o kadar yoğunum ki durup dinlemeye vaktim olmuyor.Dilimde bu durumdan şikayet etsem de içim öyle demiyor.Yoğun olmak,kafamın bir şeylerle meşgul olması bana daha iyi geliyor.Aklımda kendi kendime yazıp oynadığım senaryolarıma vakit kalmıyor.İnsanların canımı yakan,beni  üzen yorumlarını düşünecek zamanım yok.

  Affetmek nasıl bir duygudur diye düşünüyorum.Etrafımda herkesin olduğu gibi çok değer verdiklerim var.İnsan kıyamadıkları ne yaparsa yapsın yine onları düşünüyor,yine iyilik temennilerini onların üzerinden eksik etmiyor.Sen onları affederken,hatalarını hoş görürken diğer insanlar buna şaşırıyor.Onun artık farklı biri olduğunu ya da hiçbir şeyin eskisi gibi olmadığını düşünüyor.Aslında bu böyle değil.Olayın içinden bakmakla kenardan bakmak arasında çok fark var.Kendi hayatlarına dönüp bakınca bunu anlayabilirler ancak.Tek can acıtan nokta gereksiz yorumlar,garip tepkiler.. Kendilerinin daha basit şeyler için neler feda ettiklerini,nasıl çaba gösterdiklerini unutuyorlar belki de.Kimseyi suçlamıyorum.Sıkılıp bunaldığımda bile karşımdaki insanın içini duymaya çalışarak yorum yapmam gerektiğine inanırım.Çevremde umutla bakan gözlerin ya da benim gözlerimin sadece biraz anlayışa ihtiyacı var.

  "Dinlesek"..